به بختیاریهای اصیل و با اصالت

کُر تو دونی که  مو کینم  سایه تو؟

مشکِ دُویُم مشکِ دُویُم مشکِ دُو!

بَسکه ئی زَنگل وُ دُرگل مینِ مال

هِی اِخوندِن  مینِ گوشِ مو  سُرو

از  دلاور  مردیِ   شیرونِ    لُر

سینه دارم  پُر  زِ  رازِ  بی  دُرو

تا اِخُم حرفی زَنُم سی مردِمون

بُمْ اِگُن بی دُنگ با مَشکِ کَلو!

سی یو تَرسِن زِ خووی لُر بِگُم

بَستِنه وُر بیخِ  تِشنی  مو  پَرو

بُغض کِردم بَسکه خَردُم خینِ دل

خین اِیاهه  اِز  تِیا  چی  اَووِ رُو

یَه  دِلی دارُم  پُر  اِز  ئی روزگار

دست و  پامه  بَستِنه  به دارِ چو

هِی بَرِن و هِی  اِیارِن  بی جهت

بُم اِگُن  از  غیرتِ لُر  چی  مَگو

سی یوکه دی مو نَمهنُم مینِ مال

هَم اِگُن بُمْ بی کلاسی هَم چِرُو

دی یونون اَو هم به حَلقُم نی کُنن

لاشِ  مو آبیده  چی  مُرده  کَئو

هَم زِ مالا هم زِ دِه کِردن به  دَر

نوکری وِردِن زِ جِنسِ لیشِ  رو

دَس به سینه ٬ پیلکی و بی زَوون

تا که  نَشناسِن  لُرون  نَسلُِ  نو